Χρήστος Κατίδης, ο τελευταίος των Μοϊκανών

Ο Χρήστος Κατίδης ξεκίνησε χορό 14 ετών, στο Studio Centre Judith Neil. Με καθηγητή τον Ντίνο Φανάρα διδάσκεται contemporary American Jazz Hatchett VOP Style, στη τεχνική του Lester Horton. Με δασκάλα την Deborah Hill, γίνεται κάτοχος των διπλωμάτων R.A.D. (intermediate) και Ι.S.T.D. (intermediate, advanced 1 και advanced 2), παράλληλα παρακολουθεί μαθήματα tap dancing (κλακέτες). Έχει λάβει μέρος σε παραστάσεις σε θέατρα της Ελλάδας και συμμετείχε ως χορευτής σε σειρά ντοκιμαντέρ της ΕΤ3 σε Ελλάδα αλλά και εξωτερικό, (Καϊρο, Ιεροσόλυμα, Τελ Αβίβ). Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια στην Α με δασκάλους τον Chet Walker (βραβείο Fosse) και Milton Mayers, ενώ συμμετείχε στις παραστάσεις του θεάτρου της ελληνοαμερικανικής ένωσης στην Αθήνα. Από το 2002 έως και σήμερα διδάσκει jazz-musical theatre dance στην Ανώτερη Επαγγελματική Σχολή Χορού “Ανδρομάχη Καφαντάρη” και παράλληλα χορογραφεί Jazz Musical και Gospel, δημιουργώντας τη δική του ομάδα, (Seven Hill-Jazz Theatre Dance). Το 2004 επιλέγεται από την χορογράφο Kristen de Brock, για 42 παραστάσεις στο θέατρο της Besancon στη Γαλλία.

Το 2007 ανεβάζει στο Θέατρο Σοφούλη την παράσταση “Τhe Bar”, ενώ παράλληλα συνεργάζεται με τις σχολές “Καφαντάρη”, χορογραφώντας το musical “The Show Time”. Το 2008 επιλέγεται από την Κα Μαριάννα Τόλη για το musical “ANNY” στο ΡΑΔΙΟ ΣΙΤΙ τηs Θεσσαλονίκηs για 180 παραστάσεις. Το 2009 παρουσιάζει στο Θέατρο Σοφούλη το musical “Show Fully” σε σκηνοθεσία Δημήτρη Βαλσαμίδη, ενώ ιδρύει την επαγγελματική ομάδα χορού «Jazz Theatre Dance (J.M.M)».

Το 2010 παρουσιάζει, με την ομάδα χορού «Καφανταρίνια» το Musical “Bye Bye Life”. Το 2012 χορογραφεί μαζί με την Ανδρομάχη Καφαντάρη για την ομάδα «Jazz Theatre Dance (J.M.M)» το χοροθέατρο «Μαύροι Άγγελοι». Την ίδια χρονιά χορογραφεί και παίζει στο musical «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» στο Θέατρο Κολοσσαίον σε σκηνοθεσία και μουσική Μαρίνου Καρπούζα. Το 2013 & το 2014 με την ομάδα του «Jazz Theatre Dance (J.M.M)» περιοδεύει με το χοροθέατρο «Μαύροι Άγγελοι» στις Βρυξέλλες, στην Κύπρο και την Μάλτα. Το 2015 παρουσιάζει την χορευτική παράσταση «The Blues Train Is Coming» σε συνεργασία με το συγκρότημα Blues Wire.

Τα τελευταία χρόνια, συνεργάζεται με το Κολοσσαίον ως χορογράφος σε παιδικές παραστάσεις όπως: Ρωμαίος και Ιουλιέτα, Πέπα το Γουρουνάκι, Πριγκίπισσες και Πίτερ Παν, Baby Shark (2019), αλλά και με το Θέατρο του Βορρά ως χορογράφος στα έργα Μάικ ο Φασολάκης, Τριγωνοψαρούλης, Βιβλιοπόντικας, Πίτερ Παν, Πεντάμορφη και το τέρας. Το 2018 ο Χρήστος Κατίδης και η ομάδα του J.M.M. ξεκινά μια συνεργασία με τον μαέστρο Μίλτο Πολυχρονίδη και την 40μελη Ορχήστρα Νέων Σίνδου και παρουσιάζουν την παραγωγή Gate 4 Love (Χορό –Τραγούδι –Πρόζα) στο θέατρο Αυλαία, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Βαρσαμίδη. Τον Μάιο του 2019 η πετυχημένη συνεργασία συνεχίζεται, αυτή τη φορά στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης, με την μεγάλη παραγωγή Movies In Concert και πάλι με ζωντανή μουσική, τραγούδι, χορό και πρόζα επί σκηνής, σε σκηνοθεσία Μπίλιως Κωνσταντοπούλου. Διδάσκει χορό στην Ανώτερη Σχολή Χορού Ανδρομάχης Καφαντάρη και στις ερασιτεχνικές σχολές της, ενώ τα τελευταία χρόνια διδάσκει και στην Ανώτερη Σχολή Δραματικής Τέχνης Ροντίδη στο επαγγελματικό τμήμα, στο τμήμα Musical Theatre όπου είμαι και υπεύθυνος αλλά και στα εφηβικά και παιδικά τμήματα της σχολής.

Χορεύετε και σε καθημερινές στιγμές μακριά από το σανίδι του θεάτρου;

Ναι. Πολλές φορές στο σπίτι ακούω μια μουσική, ή σκέφτομαι έναν ρυθμό και ξεσηκώνω και την γυναίκα αλλά και την κόρη μου. Ειδικά κάποια βράδια που συναντώ φίλους και τυγχάνει να είμαστε λάτρεις της ίδιας μουσικής, πολλές φορές χορεύω και παρασύρω και τους υπόλοιπους. Αυτό που με εξιτάρει κάποιες φορές είναι, σε ήσυχο μέρος να βρω ένα κατάλληλο πάτωμα και να ξεκινήσω χορογραφία με κλακέτες. Ένα από τα πιο αγαπημένα μου είδη χορού.

Θα παροτρύνατε έναν νεαρό να ασχοληθεί με τον χορό? Ποιά η επίδρασή του στην καθημερινότητα σας;

Όχι απλώς θα παρότρυνα έναν νέο να ασχοληθεί με τον χορό, αλλά αν είχα την υπουργική δυνατότητα, θα καθιέρωνα το μάθημα του χορού ως υποχρεωτικό σε όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης. Όποιος δεν έχει ασχοληθεί με τον χορό, ούτε φαντάζεται τις ευεργετικές ιδιότητες που προσφέρει στην ψυχή και στο σώμα του ανθρώπου. Ας μιλήσω για εμένα. Δεν μπορώ να φανταστώ την καθημερινότητα μου, τη ζωή μου χωρίς τον χορό. Κάθε φορά που θέτω έναν στόχο εξέλιξης δικής μου και της ομάδας, ή μια νέα συνεργασία, ή ακόμα και μια καινούργια πρόκληση σε κινησιολογικό επίπεδο και επιτυγχάνω αυτό τον στόχο, νιώθω τόσο ευτυχής και πλήρης, που δεν μπορώ να το περιγράψω με λόγια. Μια φράση που ίσως να εμπερικλείει όλα τα παραπάνω είναι: Γίνομαι καλύτερος άνθρωπος.

Τελικά ο χορός είναι ταλέντο, στάση ζωής, μέσο έκφρασης ή φυσική ανάγκη;

Δανείζομαι για να απαντήσω, τα λόγια κάποιου επιστήμονα, που δεν είχε σχέση με τον χορό, αλλά αυτό που είπε, με εκφράζει απόλυτα: Χορεύουμε για το γέλιο, χορεύουμε για τα δάκρυα, χορεύουμε για την τρέλα, χορεύουμε για τους φόβους, χορεύουμε για τις ελπίδες, χορεύουμε για τις κραυγές, είμαστε οι χορευτές! Εμείς δημιουργούμε τα όνειρα.

Πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με τον χορό;

Με τον χορό άρχισα να ασχολούμαι από πολύ μικρός. Σχεδόν από τα 14! Ο άνθρωπος που με παρότρυνε να ασχοληθώ, δεν ήταν άλλος από την μητέρα μου! Είχε διακρίνει από πολύ νωρίς την ανάγκη μου να διοχετεύσω και να εκτονώσω την υπερβολική ενέργεια που είχα ως έφηβος. Έτσι με συνοπτικές διαδικασίες και χωρίς να το καταλάβω βρέθηκα πολύ σύντομα, για πρώτη φορά σε μια αίθουσα γεμάτη καθρέφτες, μπάρες, ξύλινο πάτωμα εκεί όπου ήρθα για πρώτη φορά σε επαφή με ένα από τα μεγαλύτερα κεφάλαια στο βιβλίο της ιστορία του χορού, τον Ντίνο Φανάρα. Ήταν δάσκαλος και εμπνευστής μου, αυτός που έφερε για πρώτη φορά τη Θεσσαλονίκη σε επαφή με το είδος της jazz στον χορό. Άλλη μια δασκάλα, πηγή έμπνευσης για μένα, η Judith Neil, ιδιοκτήτρια της σχολής που φοιτούσα. Μου δίδαξε κλασικό χορό. H Deborah Hill επίσης. Μαζί της απέκτησα τα πρώτα μου Διπλώματα στον χορό και έκανα τα πρώτα μου μαθήματα σε κλακέτες. Είχα πολλούς και αξιόλογους καθηγητές, στην πορεία μου. Αναφέρομαι ξεχωριστά σε αυτούς τους τρεις γιατί θεωρώ ότι τους οφείλω αυτό που είμαι σήμερα.

Πλέον είστε καθηγητής χορού και διευθύνετε και μια ομάδα επαγγελματιών χορευτών, τελικά ο χορός μπορεί να γίνει και επάγγελμα;

Διδάσκω χορό εδώ και 20 χρόνια σε όλες σχεδόν τις σχολές χορού της Θεσσαλονίκης, εντός και εκτός πόλεως, στην Ανώτερη Σχολή Χορού Ανδρομάχης Καφαντάρη και στις ερασιτεχνικές σχολές της, ενώ τα τελευταία χρόνια διδάσκω και στην Ανώτερη Σχολή Δραματικής Τέχνης Ροντίδη στο επαγγελματικό τμήμα, στο τμήμα Musical Theatre όπου είμαι και υπεύθυνος αλλά και στα εφηβικά και παιδικά τμήματα της σχολής. Είμαι ιδρυτής της μοναδικής επαγγελματικής ομάδας χορού της πόλης J.M.M Jazz Theatre Dance από το 2010, με την οποία έχουμε ταξιδέψει σε πολλά μέρη της Ελλάδας αλλά και του κόσμου. Απίστευτη εμπειρία! Κίνητρο για να σπουδάσει κάποιος χορό, θεωρώ ότι είναι η απόλυτη ανάγκη της έκφρασης της ψυχής, μέσω της κίνησης του σώματος. Αν κάποιος λοιπόν καταφέρει να βιοποριστεί και από αυτό, γίνει δηλαδή το επάγγελμα του, τότε ω! πραγματικά μόνο θεόσταλτο δώρο μπορώ να το ονομάσω.

Πώς προσαρμοστήκατε στις συνθήκες της πανδημίας και πώς η τέχνη του χορού πιστεύετε ότι έχει επηρεαστεί;

Η πανδημία. Τα πάνω κάτω σε όλα τα επίπεδα. Επαγγελματικά και προσωπικά. Όλες οι σχολές που εργαζόμουν, κατά τη διάρκεια του lockdown αποφασίστηκε να μην κάνουν μαθήματα χορού μέσω διαδικτύου (το προφανές δηλαδή), οπότε βρέθηκα να είμαι πλήρως ανενεργός και δυστυχής. Όπως λοιπόν ένα ρητό λέει η πενία τέχνες κατεργάζεται, στην προκειμένη περίπτωση ο χορός τέχνη κατεργάστηκε και με οδήγησε στην ταράτσα της πολυκατοικίας που μένω, σε καθημερινή βάση, να τοποθετώ το κινητό απέναντι μου και να βιντεοσκοπώ την ολοκλήρωση χορογραφιών που λόγω κατάστασης έμειναν στη μέση. Έχω και τα πειστήρια! Ένα 100 φυλλο τετράδιο γεμάτο σημειώσεις... Παράλληλα ξεκίνησα μαθήματα μέσω διαδικτύου, πάνω στα βήματα ενός πολύ ιδιαίτερου χορού, για τις ανάγκες μιας επικείμενης συνεργασία της ομάδας μας (δεν μπορώ να αποκαλύψω περισσότερες λεπτομέρειες). Έτσι ούτε λίγο ούτε πολύ βρέθηκα ξανά να είμαι μαθητής. Σίγουρα δεν ήταν το ίδιο με το διά ζώσης μάθημα αλλά δεν είχα και πολλές εναλλακτικές. Όλο αυτό το διάστημα λοιπόν, σκεφτόμουν πόσο πλήγηκε ο χορός από την πανδημία. Ίσως περισσότερο και από όλες τις τέχνες. Λίγοι ήταν αυτοί που παρακολούθησαν κάποια σεμινάρια χορού. Οι πιο πολλές σχολές αποφάσισαν να μην λειτουργήσουν διότι δεν θα είχε κανένα νόημα και είναι απόλυτα κατανοητό. Οι σπουδαστές, σε πλήρη σύγχυση. Οι χορευτές σε πλήρη απόγνωση και απογοήτευση... Να μην αναφερθώ στο οικονομικό κομμάτι.. Εύχομαι να μην το ξαναζήσουμε...